Η ιστορία του κρασιού
στην Αρχαία Ελλάδα

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το κρασί αναπόσπαστο μέρος της ζωής τους.  Ο Διόνυσος ήταν ο θεός του κρασιού και διοργάνωναν γιορτές προς τιμήν  του. Είχαν επινοήσει μια σειρά από μύθους που σχετίζονταν με το κρασί. Σύμφωνα με την ελληνική μυθολογία, ο Στάφυλος ήταν γιος του Διονύσου και της Αριάδνης. Σε άλλο μύθο ο Στάφυλος ήταν βοσκός του βασιλεία της Αιτωλίας Οινέα. Καθώς έβοσκε τις κατσίκες του, παρατήρησε ότι μια από αυτές τρώγοντας συνέχεια ένα συγκεκριμένο καρπό έκανε τρέλες περισσότερο από τις άλλες. Μάζεψε τότε αρκετά σταφύλια και τους πρόσφερε στον βασιλιά του. Εκείνος παρασκεύασε ένα χυμό τον οποίο ονόμασε "οίνο", στον δε καρπό έδωσε το όνομα του βοσκού του (σταφύλι).  Η τεράστια οικονομική σημασία του κρασιού στην αρχαιότητα επέφερε και την νομοθετική του προστασία. Στο μουσείο της Θάσου υπάρχει νόμος χαραγμένος σε μάρμαρο του 5ου π.χ αιώνα  που θεωρείται  ο πρώτος αμπελοοινικός νόμος και  ρύθμιζε θέματα που αφορούσαν τον τρύγο αλλά και την πώλησή του. Η αρχαιότερη γραπτή μαρτυρία για τη μεταφορά κρασιού δια θαλάσσης δίνεται από τον Όμηρο στην Ιλιάδα.   Οι αρχαίοι Έλληνες επίσης ως λάτρεις του κρασιού χρησιμοποιούσαν μεγάλη ποικιλία αγγείων  που σχετίζονταν με τη χρήση αλλά και τη μεταφορά του κρασιού όπως αμφορείς, κρατήρες, κύλικες, κανθάρους κ.α..